ნიკოლოზ ბარათაშვილის ლექსის "შემოღამება მთაწმინდაზედ" ანალიზი ქართული მასწავლებლის ღირშესანიშნავი დავალებისთვის სათაურით: "შემოღამება მთაწმინდაზედ" - ანალიზი"
ნიკოლოზ ბარათაშვილი ლექსში "შემოღამება მთაწმინდაზე", ისევე როგორც თავისი შემოქმედების თითქმის ყველა ნიმუშში, მელანქოლიისა და უიმედობის მასტერკლასს გვიტარებს. მკითხველს მგოსანი სასოწარკვეთილების მორევში აგდებს და კაცმა რომ თქვას, ეს კარგი საქციელი ნამდვილად არაა, მაგრამ, ვაპატიოთ.
ავტორი ძირითად აქცენტს გარემოს აღწერაზე აკეთებს, უწოდებს მას უდაბურს, ვერანსა და დამაფიქრებელს. მიუხედავად იმისა, რომ დამეთანხმებით, დიდი ვერაფერიშვილი ეპითეტებია არემარე შემკული, ტატოს ყველაზე მეტად ამ ხედიდან დანახული შემოღამების სურათი ხიბლავს.
ბარათაშვილი მთავარ გულშემატკივარს მთაში ხედავს. იგი მას გულდახურულთა მეგობარს უწოდებს. ეს ზვიადი წარმონაქმნიც, პოეტის მსგავსად, ცვალებადგუნებიანია, ხან იცინის, ხანაც ტირის.
ლექსში ყველაზე გამოსარჩევი შედარება მერვე სტროფში გვხვდება, სადაც მთვარისა და ვარსკვლავის გამიჯნურების შესახებაა მოთხრობილი. დედამიწის თანამგზავრს ნიკოლოზი მხურვალე ლოცვით მიქანცებულ სულის მსგავსს უწოდებს.
ლირიკული გმირი ამბობს, რომ მხოლოდ საღამო ანუგეშებს მას. როგორც კი მჭვუნვარება დარევს ხელს, იგი მაშინვე მთაწმინდაზე მიდის მზის ჩასვლის საცქერლად და დარდს იქარვებს.
საინტერესოა, რომ ნამუშევარი იმედის ნაპერწკლის ანთებით სრულდება. ბარათაშვილი თითქოს იჯერებს, რომ ოდესმე მზიანი დილა გათენდება და ბინდიც განიფანტება. ბინდი, რომელიც მის სულშია ჩაგუბებული და მოსვენებას არ აძლევს.
საბოლოო ჯამში, ბარათაშვილის ეს ლექსი მისი ყველა სხვა ლექსის გამოძახილად გვევლინება, ამიტომ, დასამატებელიც ბევრი არაფერია.
No comments:
Post a Comment